Dode maskers, een fotoverslag
Na een jaar mondkapjes dragen wordt vooral in de Verenigde Staten de mondkapjesplicht in veel staten afgeschaft. Er zwerven echter inmiddels miljarden mondkapjes over de wereld. Robert E. Wright maakte foto’s van de eenzame zwervers. Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door American Institute for Economic Research (AIER) en vertaald in het Nederlands.
Het nieuws dat Texas nul Covid-sterfgevallen heeft bereikt, ondanks alle kritiek toen het zijn mondkapjesplicht in maart liet vallen, helpt ook op andere plekken de maskerplicht te verminderen. Je ziet ze eindelijk links en rechts verdwijnen.
De mondkapjesverplichting was nooit logisch en zelfs illegaal, een idee met weinig empirische ondersteuning dat alleen maar erger werd toen wanhopige mensen beweerden dat het dragen van meerdere maskers – in wezen nullen met nullen vermenigvuldigen – iets positiefs zou zijn.
“De” wetenschap is al meer dan een jaar bezig, maar om de een of andere reden hebben beleidsmakers van de overheid zojuist duidelijk gemaakt dat als je Covid wilt vermijden (en voor de meeste mensen is dat niet nodig), het het belangrijkst is om niet met veel vreemden binnen te blijven rondhangen.
Inderdaad, de pijlen op de vloer die afstand aangeven en stickers die zeggen ‘hier niet staan’ waren net zo nutteloos als het plexiglas, tenzij het van vloer tot plafond en van muur tot muur reikte. En al dat desinfecterend middel heeft veel gedood, maar Covid niet merkbaar vertraagd.
Als de supermarkten echt om hun klanten zouden geven, zouden ze 24 uur per dag, 7 dagen per week open zijn gebleven, al hun kassa’s altijd open hebben gehouden, de basisbehoeften van achteren naar voor in de winkel hebben verplaatst en alles wat in hun vermogen ligt hebben gedaan om klanten snel in en uit de winkel te krijgen en tegelijkertijd de meest kwetsbaren te beschermen, met speciale openingstijden of zelfs speciale winkels, in de trant van de Great Barrington Declaration.
In plaats daarvan volgde Big Retail de dubieuze ‘wetenschap’ van de overheid, beperkte de openingstijden, dwong iedereen zich door dezelfde in- en uitgang te wringen en liet ze veel te lang in de rij staan. Maar (bijna) iedereen dacht dat dergelijke aanpassingen oké waren, omdat de winkel ‘gezichtsbedekking’ en vervolgens maskers nodig had, meestal goedkope plastic dingen die sommige mensen het gevoel gaven ‘hun bijdrage’ te leveren.
Ze speelden zeker een rol, namelijk die van onwetenden die anderen in een van de gevaarlijkste gemoedstoestanden brachten die je je kunt voorstellen, namelijk een vals gevoel van veiligheid.
Er zijn nog resten van het oude regime zichtbaar, zoals een schooldistrict in Florida waar leraren naar verluidt nog steeds hun maskers naar beneden trekken om tegen studenten te schreeuwen die water drinken.
De laatste der Mohikanen, naast degenen met een monopoliepositie zoals lerarenvakbonden, zijn mensen die lijden aan psychische stoornissen zoals angst voor pathogenen en obsessief-compulsieve stoornissen. Ze klampen zich vast aan de regels op dezelfde manier waarop een nat masker aan een gezicht plakt, in een poging zichzelf te overtuigen dat ze datgene kunnen beheersen dat niet kan worden beheerst.
Het is triest, maar gelukkig zijn ze nu in de meeste staten in de minderheid en ik hoop dat ze de hulp kunnen krijgen die ze nodig hebben.
Ik wist dat de consensus over het masker aan het afbrokkelen was toen ik maskers begon op te merken, zelfs de betere, achtergelaten op allerlei plaatsen waar je zelden afval ziet. (Naar verluidt) levensreddende medische apparaten overal verspreid!
Toch waren ze daar, op promenades en parkeerplaatsen, zelfs op redelijk afgelegen berghellingen. Ik begon foto’s van ze te maken wanneer het mij uitkwam, gedeeltelijk om de aandacht op hun bestaan te vestigen. Ze vervuilen letterlijk zowel de planeet als de geest van mensen. Volgens een recente studie gooien mensen over de hele wereld nu 3 miljoen gezichtsmaskers per minuut weg.
Mijn onbewerkte foto’s tonen meer dan twee dozijn van die schipbreukelingen. Ze laten niet alleen zien dat de dragers hun maskers zo weinig waardeerden dat ze ze achteloos verloren of weg gooiden, maar ook dat niemand, inclusief ikzelf, deze dode maskers op de juiste manier wilde weggooien.
Foto’s: Robert E. Wright. De volledige serie vindt u hier: https://www.aier.org/article/dead-masks-a-photo-essay/
